Achter ieder mens, schuilt een verhaal. Zo heb ik ook mijn verhaal. Wat we mee maken, vormt ons gedrag. Dat wat we meemaken van jongs af aan tot hier en nu, geeft sturing aan ons leven. Hoe we met emoties omgaan, hoe veilig we ons voelen, hoe we ons gedragen. Gebeurtenissen slaan op in ons lijf en hart. Dit brengt krachten en valkuilen met zich mee. Dat is bij ieder mens zo. Niemand is ‘perfect’ of doet altijd het ‘goede’. Dat kan ook niet en wie bepaalt wat goed is? Naarmate we volwassener worden, worden we vaak ook bewuster. Zijn we minder afhankelijk van onze omgeving vanuit zorgoogpunt. We worden zelfstandig, gaan werken, stichten wellicht zelf een gezin. Daarnaast zijn we ook sociale wezens die behoeften hebben aan contact en verbinding, steun en liefde.
Door bewustwording kunnen we ook ‘bewuster’ keuzes gaan maken in welk gedrag we willen laten zien, hoe we met onze emoties omgaan en hoe serieus we onze gedachten nemen. Mijn verhaal heeft geleid tot een interesse in het psychisch welbevinden van mensen. Wat is normaal, wat is niet normaal? Wat ik tot nu toe ontdekt heb? Dat heel veel eigenlijk hartstikke normaal is. Dat we vaak denken dat we ‘niet normaal’ zijn, maar als zoveel mensen daar ‘last’ van hebben, hoe abnormaal is dat dan eigenlijk?
Vanuit mijn jongere ervaringen heb ik een groot verantwoordelijkheidsgevoel mee gekregen, sensitiviteit, een zachte kant in mijn temperament en als het nodig is ook pit en directheid. Een doorzetter, doelgericht en goed in staat verbindingen te leggen / samenhang te zien. Dit heeft ook zijn keerzijde, zo kan ik zo goed ‘doorzetten’ dat ik soms vergeet dat mijn lijf ook even rust nodig heeft. Vanuit mijn verantwoordelijkheidsgevoel kan ik ook weleens vergeten te ‘spelen’. Terwijl spelen ook een basisbehoefte is. Ik heb ook een enorm sterk verstand die erg kritisch kan zijn en overal gevaar ziet. Dat is wat minder voor mijn nieuwsgierige, avontuurlijke kant. Al mijn ervaringen en karakter hebben geleid tot steeds meer inzicht willen krijgen in hoe het brein werkt, hoe het lijf werkt. Hoe zit dat nou eigenlijk met emoties? Ondanks dat ook mijn opleiding deels bestond uit het aanleren van cognitieve therapie, voelde ik in mijn lijf dat mijn gedachten niet altijd te sturen waren. Dit zag ik ook in het werken met fors getraumatiseerde kinderen en gezinnen. Het heeft me geraakt om te werken met gezinnen die zoveel onmacht ervaarden dat ze niet meer wisten wat te doen wat vaak leidde tot onveilige situaties. Het team waarmee ik werkte, net als alle andere personen/ hulpverleners erom heen en ikzelf, voelden diezelfde onmacht. De impact van trauma. Soms geen woorden meer hebben maar alleen paniek voelen. Ik stond er naast en keek mee, ik beleefde het en moest het helpen reguleren. Dit heeft bij mij geleid tot het nader verdiepen in de lichaamsgerichte traumatherapie. Hoe kan ik mezelf beter reguleren en zo de ander ook leren zichzelf beter te reguleren. Maar ook wat voel ik nu allemaal? Waarom werd ik soms zo ‘hard’ en ‘koel’? Wat zeggen die sensaties? Het leren begrijpen, normaliseren en reguleren. Dit heeft mij en in het werk met gezinnen, teamleden en later ook volwassenen (binnen BGGZ en SGGZ) veel gebracht.
Mijn grootste leerschool zijn wel mijn twee kinderen en partner. Ondanks alle werkervaring, kennis en kunde, was het ‘moeder’ worden een enorme omschakeling. Het heeft me doen verzachten, me onzeker gemaakt, sterk gemaakt, in elke vezel liefde en angst laten voelen. Een andere dimensie gebracht in mijn leven en in relaties. Minder goed slapen en ‘zorgen’ als je thuis komt van het werk, vraagt iets anders dan thuis op de bank ploffen als de werkdag erop zit. Het heeft tijd gekost om aan te passen. Aan het begin van de pandemie, eindigde mijn zwangerschapsverlof. Voor velen een vreemde tijd, zo ook voor ons gezin. Een jaar later kreeg ik zelf COVID. Door o.a. opgebouwd slaapgebrek, werkdruk, weinig tijd voor mezelf, hakte deze er behoorlijk in. Spierpijn en krampen, enorme vermoeidheid. Ik probeerde op te bouwen op mijn werk uit verantwoordelijkheidsgevoel en loyaliteit naar mijn cliënten en collega’s (inmiddels was ik ook opleider/ werkbegeleider etc) maar mijn lijf trok steeds aan de rem. Het ‘maar door blijven gaan’ ondanks alle signalen, was achteraf een signaal dat mijn hele lijf in standje (hyper) arousal stond. Ik wilde niet luisteren (want ik wilde alles volhouden) en zodoende greep mijn lijf in. Terecht en achteraf ben ik daar dankbaar voor. De tijd dat ik bijna niks kon, leerde me weer zien wat echt belangrijk is. De liefde en verbinding voelen met de mensen om me heen, doen wat leuk en fijn is, me omringen met mensen die bij me passen, mijn hart volgen, de natuur in. De connectie tussen lichaam, hart en geest heb ik aan den ‘lijve’ mogen ervaren.
Ging ik teveel in mijn hoofd, deed mijn lijf een stapje terug. Volgde ik mijn hart, kwam er weer energie. Was ik in de natuur, kwam er rust en creativiteit. Zat ik te knippen en te plakken, kwam er ontspanning. Knuffelde ik intens met mijn partner en kinderen, kwam er warmte en verzachting in mijn spieren. Vanuit revalidatie werd er op allerlei manieren ingestoken, voeding, beweging, ergotherapie voor balans en volgen van mijn bioritme. Ik zocht ondersteuning via meer alternatieve geneeskunde zoals acupunctuur en NEI therapie. Nam stapsgewijs het boek door van Gabor Maté (als je lichaam ‘nee’ zegt) en kwam in aanraking wat nog verwerkt mocht worden. Het floaten bracht mijn lijf en geest tot rust. (Verbonden) Ademhaling sessies gaven me letterlijk lucht, ondersteunde de detox in mijn lijf en hielpen me loslaten. ‘Zing je sterk’ een programma voor COVID patiënten, gaf me plezier en hielp bij weer goed ademen. Het terug gaan naar mijn waarden, gaf me positieve sturing. In een vijfdaagse intensieve training voor natuurcoach voelde ik mijn lijf verzachten en ging de energie weer stromen. Al deze stapjes hebben uiteindelijk geleid tot herstel, tot andere keuzes en ander gedrag. Ik ben me meer gaan verdiepen in ‘gezondheid’ en hoe ik de natuur🌿 in kan zetten. Het heeft me gebracht tot waar ik vandaag sta en wat ik graag uit wil dragen.
Lichaam, hart en geest zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden♾️. Wij zijn natuur en de natuur kan ons verzachting en kracht brengen. Letterlijk door de werking op ons stress- en afweersysteem en symbolisch door de symboliek in de natuur. Hoe we leven, hoe we ons voeden, waarmee we ons voeden (letterlijk maar ook figuurlijk), hoe we bewegen, hoe we spelen, met wie we ons omringen, hoe we omgaan met onze emoties, hoe we ons lichaam (en geest) de tijd geven om te doorvoelen, te ontspannen, het al dan niet volgen van ons hart💓 en de omgeving waarin we ons bewegen.. Al die factoren beïnvloeden onze (mentale) gezondheid en geen dag is het zelfde. Work in progress dus. Het is en blijft dus oefenen en anticiperen. Vandaar ook mijn blog PrACTise what you preach.
Het oefenen en puzzelen doe ik graag. Zo ook samen met anderen. Graag loop ik met je mee om te kijken hoe ik je kan ondersteunen om jouw puzzel te leggen.