Als mens en professional ben ik steeds op zoek hoe de wetenschap, kennis en praktijk aan elkaar te verbinden. Daarnaast vind ik schrijven leuk en ontspannend. ACT (Acceptance and Commitment Therapy) zie ik niet alleen als ‘een therapie’ maar is voor mij een way of life.
Een manier van leven waarin:
- je gevoelens en emoties serieus neemt (acceptatie),
- je kritische verstand met wat meer afstand kan bekijken nadat je hem vriendelijk bedankt hebt (defusie). We bedanken ons verstand want hij is immers niet voor niets in het leven geroepen én
- waarin je ‘dat wat je doet’ namelijk je gedrag, bijstuurt op basis van je waarden (waarden).
- Je laat je minder leiden/ lijden door het verhaal wat je jezelf vertelt (verschil pijn en lijden).
- De focus meer komt op in het ‘hier en nu’ leven, dan leven in je hoofd (mindfulness).
- Er meer ruimte is voor degene, ‘het zelf’, onder al die verhalen die je jezelf vertelt
- Ondanks alle redenen om iets niet te doen, kies je ervoor om iets wel te doen, omdat je het belangrijk vindt’ (terug naar je waarden). Omdat het zin geeft aan je leven.
- Terwijl je dat doet, ga je de bijhorende emoties, gedachten, sensaties niet uit de weg (bereidheid). Ze mogen er zijn, in plaats van dat je energie steekt in het wegmaken ervan (actieve vermijding).
Het is een way of life die ik graag deel met mensen. Niet persé simpel maar soms wel grappig en fijn om te lezen dat iedereen in het leven weleens struggelt en dat dit ook oké is. Het ‘normaliseren’ van ervaringen (is iets anders dan bagatelliseren) vind ik een belangrijk onderdeel van mijn werk. Zodoende ben ik gestart met de blog Pr-ACT-ise what you preach. Immers ben ik als professional ook mens en het leven is nu eenmaal niet altijd makkelijk.
