Zoals je misschien ondertussen ontdekt hebt, heb ik jonge kinderen. Ik zie mezelf nog zitten als orthopedagoog en later GZ psycholoog, in gesprek met ouders over opvoeding. Zelf nog geen kinderen. Hoewel ik me prima in kon leven, heeft het krijgen van kinderen, het leven met kinderen en het gehele proces erom heen, me behoorlijk ‘opgeschud’. Ik kan veel beter begrijpen hoe het is als er iets niet lekker loopt in je gezin of met je kleintjes. Het kan je leven behoorlijk op z’n kop zetten. Die verbinding en bloedband is onvervangbaar en zorgt ook voor een nieuwe dimensie in je leven. Een collega zei tijdens mijn eerste zwangerschap: ‘nu ben je nooit meer zonder zorgen’. Ik weet nog dat ik dacht dat het wel zou meevallen..
Je hebt van die ouders die ervoor geboren zijn (althans zo komen ze over). Die lijken op wolkjes te lopen, alles met twee vingers in hun neus te doen en lijken geen vuiltje aan de lucht te zien. Helemaal fijn natuurlijk maar zo ging het bij mij niet. Ik moest echt wennen aan mijn nieuwe rol, mijn lijf. De bevallingen/ geboortes gingen niet vlekkeloos en het aanpassen daarna ook niet. Van hardwerkende, ambitieuze, zelfstandige vrouw naar heel veel liefde voelen voor zo’n klein wezen. Heel veel onmacht en angst voelen, leren omgaan met het feit dat iemand afhankelijk van je is en je zorg nodig heeft. Terwijl ook meteen het proces van loslaten begint. Hoe dan voor jezelf te zorgen? Hoe de contacten met je partner, je vrienden en familie te onderhouden? Je werk uit te voeren na gebroken nachten, met een empathisch vermogen maar dan in het kwadraat. ‘Een open zenuw’, zei een lieve collega eens. Ik snap haar nu helemaal. En daarnaast hebben we natuurlijk allerlei ideeen over wat goede opvoeding is, wat goede voeding is etc. Allerlei oordelen en ideeen over wat goed of fout is. Tevens is er ook een idee over hoe je vervolgens weer aan het werk kan, binnen welke tijd en wat je dan allemaal verder moet kunnen. Hmm daar hoor je misschien wel een toontje doorheen. Dat klopt, ik heb me best gefrustreerd over de korte termijn van ouderschapsverlof en de hoge verwachtingen die de maatschappij stelt aan ouders. Met daarnaast, laten we eerlijk zijn, mijn eigen hoge eisen en wens om het allemaal goed te doen.
Gelukkig ontdekte ik later dat niet iedereen op een roze wolk loopt. Meer niet dan wel en dat het heel erg fijn is om met lotgenoten alias mede-ouders te sparren over ouderschap. Laten we het taboe doorbreken en de boel normaliseren. Het ouderschap, hoeveel we ook van ons kind (of kinderen) houden, is niet altijd makkelijk. Een life- changing event noemen ze dat ;). Yup.
Wanneer we uit ons ritme gehaald worden, is ontspanning, slaap, beweging, contact en voeding belangrijk. Maar ja in een gezin met kinderen zijn slaap, ontspanning en voeding vaak toch wel onderdelen die onder druk komen te staan. Onder andere voeding heeft een belangrijke invloed op ons welbevinden. Blije darmen en een gevarieerd microbioom zorgen voor een blij, gezond en flexibel lijf dat wel tegen een stootje kan. Des te belangrijker om aandacht te hebben voor voeding.
Het eerste jaar van mijn oudste kind at ik door de haast, vooral boterhammen met chocopasta. Tijdens mijn zwangerschap en daarna kwam ik 30 (!) kilo aan. Aangezien de geboorte nogal traumatiserend was en met huilbaby vooral moest ‘overleven’ althans, zo voelde het een tijdje.. zat gezond eten er echt niet in. Terwijl ik toch al jaren bezig was met onbewerkt eten, minder granen e.d. Paleo, de voedselzandloper, the green happiness.. mijn kasten stonden er vol van en het was ook heerlijk om te doen, lekker koken. Maar ja soms heb je tijden met kinderen dat je niet eens tijd hebt om te plassen. Zo ook met mijn eerste. Het lukte me gewoon niet. Het was voeden, verzorgen, borstvoeding, kolven, verschonen, wiegen, slapen, opruimen en weer opnieuw. Tot ze wat ouder werd, ik stopte met borstvoeding (over verwachtingen, wensen en chaos gesproken) en zij ook meer geland was in deze wereld, ontstond er meer ruimte. Nadat ik hersteld was (lichamelijk en ook mentaal vrij was van geboortetrauma), kon ik het ‘gezonder leven’ weer oppakken. Fijn. Ik kon gaan sporten en weer gezond eten. Dit kwam ook doordat mijn partner veranderde in zijn baan en minder vaak van huis was. Rustig aan viel ik af. Toen kwam de tweede zwangerschap. Doordat ik zwangerschapsdiabetes kreeg, moest ik erg op mijn voeding letten. Ik wilde ook absoluut niet aan de insuline. De baby groeide goed door en ik bleef goed op gewicht. Ik was even verbaasd over de dietiste die aangaf dat een sultana een goede snack was. Nadat ik weer tot zinnen kwam, heb ik die toch maar geschrapt en ben weer mijn eigen cakes gaan bakken zonder toegevoegde suikers. Nadien echter, met een goede bevalling, lastige geboorte maar wel meer een roze wolk idee (echt wie dat bedacht heeft), was het toch weer lastig met eten en bewegen. Immers nu had ik 2 kinders. Een Peuter (standje nee en ik wil ook aandacht en die moest wennen aan haar zus, terecht) en een baby (deze sliep en at gelukkig een stuk beter) en altijd wat te doen maar helaas ook dit keer kolven en alle ellende die daarbij hoort. Daar gingen we weer met de boterhammen. Nadat ik toch weer begon aan te komen en daardoor minder lekker in mijn vel kwam te zitten, met daarna ook nog Long Covid (lees veel zitten, moe etc) vlogen de kilo’s er weer aan.
Yup, zo ging dat dan. Zitten, rusten en snel een eierkoek met hagelsag.. Voor de allerliefste mama..
De voeding heb ik tijdens mijn herstel aangepakt door meer eiwitten, minder suikers en koolhydraatarm te gaan eten. Voor mij betekende dat: onbewerkt en brood/ pasta’s/ aardappelen schrappen maar wel groentes en veel gezonde vetten en eiwitten. Ondanks dat ik in het begin heel moe was, kwam na de detox de energie! Ik viel af en kon ook beter in beweging komen. Ik had minder cravings, eigenlijk geen ‘hangry’ gevoelens meer en kon langer zonder eten. Met als bonus; emotioneel stabieler! Met, voor het eerst in mijn leven, rustige darmen. Wie had dat gedacht?! Ondanks eerdere ‘allergie’ onderzoeken, waar niks uit kwam, was er wel degelijk een reactie in mijn lijf te bemerken nu ik alle granen totaal van het menu had geschrapt. Het kostte wel wat energie en tijd om dit ook te intergreren in ons gezin.
Inmiddels hebben we als gezin onze draai gevonden. Ik zonder granen, soms voor partner en kinderen wel meer koolhydraten, brood en/of volkoren of spelt producten. We zien echter dat een van onze kinderen ook overgevoelig is voor bijvoorbeeld brood. Even wat lekkers eten (lees met suiker) leidt toch tot emotionele buien en gemopper in huis.
De tijd gaat door en ondertussen hebben we een schoolgaand kind en een peuter. Wat steeds terugkomt, is dat een boterham in de broodtrommel toch wel erg makkelijk is. Wanneer we wat anders in de broodtrommel stoppen, bijvoorbeeld een wrap of een gezonde zelfgemaakte muffin, krijgt onze dochter regelmatig commentaar. Dit vindt onze dochter niet leuk. ‘Dat vinden ze raar of de juf vindt het niet goed’. Daarnaast is het nog heel gewoon om veel bewerkte voeding en suikers te eten. Snoep tijdens traktaties, snoep tijdens feestdagen, ijsjes op warme dagen, eierkoeken en krentebollen tijdens feestlunches op school. Allemaal lekker zoet en lekker, alleen of het gezond is? Die kleintjes zijn net kleine addicts. Voor de maatschappij is het ook nog heel gewoon om in elke winkel op ooghoogte snoepgoed te leggen (OMG why?!), bij elke feestdag te strooien met zoete dingen (zooi als je het mij vraagt, did I say that out loud?) en het idee dat als je jouw kinderen trakteert met iets zoets ‘je ze verwend’. Maar dat is niet zo, je geeft ze iets wat lekker is in de mond maar waarvan ze daarna (in ieder geval die van ons) een hyper krijgen en daarna een suikerdip (niet zo chill voor de ouder) maar ook last krijgen van hun lijf en darmen. De oudste heeft al een paar keer overgegeven of diarree gekregen nadat ze ‘even verwend’ was. Nu zeg ik niet dat dit dan nooit meer mag. Alleen, kunnen we het samen wat meer normaliseren om gezond te eten? Suiker doseren? Langzaam onze cultuur veranderen? Immers er wordt steeds vaker kinderobesitas vast gesteld, allerlei allergieen, kinderdiabetes. Dat is niet voor niks zo.
The point of the matter: zullen we kijken hoe we onze kinderen kunnen helpen gezond te eten? Elkaar inspireren en een ‘gezonde snack’ ook leuk en als verwennerij gaan zien? Als verwennen van de gezondheid. Dat Gezond ook leuk en gezellig kan zijn? Met een beter humeur als gevolg. Niet vanuit ‘als je jouw kind suiker geeft, ben je niet goed bezig!’ of andersom.. Maar: hoe kunnen we elkaar en onze kinderen helpen om te leren dat gezond eten ook een leuke optie kan zijn?
Laten we elkaar motiveren en inspireren om met makkelijke recepten, gezonde maaltijden voort te zetten. En dan geen 5 gangen en 6uur werk (mag wel, ik hou je niet tegen) maar easy, snel en ’tropenjaren’ proof.
Who’s in?
Graag hoor ik jouw favo recepten voor de lunch, beleg, alternatieven voor brood, lekkere snacks die jij je gezin en kinderen voortzet.
Ik zal ook recepten en ideeen gaan plaatsen ter inspiratie. En ik zeg niet dat ik daarin de perfecte, meest gezonde recepten heb. Zie jij dat het ‘anders’ kan, inspireer me dan! Niet vanuit judgement maar vanuit, ‘samen’ weten we meer.
Let’s do this!
