Wat staat het leven de afgelopen tijd toch weer mooi in het teken van verbinden met mezelf. Met als thema: ruimte durven innemen. Me welkom voelen, mezelf welkom heten en van daaruit plaats innemen. Daar hangt mee samen het ‘stevig mogen staan’, blij mogen zijn en regie pakken. Leiden en leiding nemen over mijn leven.
Vandaag ging ik met mijn dochter op pad. Op weg naar Buitenpraktijk Bosleven. Daar had ik mijn Softshell laten hangen afgelopen vrijdag na de BuitenBoost 🔆 (Echt superleuk, al zeg ik het zelf 😊). Mijn dochter verheugde zich al om weer op het terrein te zijn, te spelen en misschien de paarden te aaien. Ik denk even aan onze workshops waarbij eentje (van de vele leuke ervaringsmomenten 🤗) om contact maken en de paarden gaat. Ik vind ze eigenlijk kei eng die paarden.. Mijn dochter heeft geluk want ze wordt uitgenodigd door Yvonne om haar paard te komen aaien. Vol goede zin en een beetje gespannen, maakt ze contact met het paard. Die is helemaal content met kinderen om zich heen, dus die graast lekker verder. We kletsen wat. Mijn dochter (3, bijna 4 😱 waar blijft de tijd) groeit in haar moed en al snel pakt ze het touw over. Ze wil er wel mee wandelen. Ik vind het spannend zo’n klein kind en zo’n groot paard.. maar goed, alle vertrouwen in Yvonne en haar dochter. Laat maar doen.
Mijn dochter groeit er van. Zonder twijfel neemt ze hem mee. ‘Die weet wat ze wil’. Yup.. haha. ‘Als ze dat voelen, dan gaan ze.. hoe klein ook’. Ik zie wat voor gevoel het mijn dochter geeft. Prachtig🥰. Mijn dochter duwt vervolgens het touw bij mij in mijn handen. Uhm, slik. Oké.. ‘Je wil dat ik er mee ga lopen?’ Ik voel een kriebel dat ik dat wel wil en voel ook meteen de spanning stijgen. Mijn verstand gaat los. Immers het is een spannende situatie en daar gaat mijn verstand lekker op. Die weet in ‘a split of a second’ een honderdtal niet motiverende gedachten eruit te persen.. Naast de leuke ‘yesss!’ kriebel, is er spanning en nu komt er ook onzekerheid. Ik trek voorzichtig aan het touw.. Die beweegt natuurlijk niet. Ik herpak mezelf, adem, ‘kom maar mee, we gaan lopen’. Standvastig, rustig(er), vriendelijk. Ja hoor daar gaat ie. Ik ben blij. Als ik raak afgeleid door mijn dochter omdat ik me even zorgen maak of het wel goed gaat en ze niet geplet wordt ofzo.. stopt ie en begint te grazen. Oké, alles is goed, focus en door.
Als ik in mijn hoofd schiet of ik het wel goed doe, stopt ie en gaat grazen. Oké focus, doorvoel en door.
Als ik twijfel, dan stopt ie en gaat grazen. Oké focus, doorvoel en door.
Hey wacht, ik sta niet stevig (oftewel geen sjoege bij het paard), oké en door. En zo ervaar ik dat als ik op vriendelijke wijze mijn ruimte inneem, laat weten wat ik wil en daarin in contact blijf met me zelf, mijn lichaam en de ander, er beweging komt. Positieve flow. Contact. Oe, verademing! Het mag! Ik mag en kan the lead nemen. Leiding. Sturen. Erover twijfelen en verzanden in verstand, verstoord de flow. Er helemaal in staan, vanuit zachtheid, geeft flow. Een directe terugkoppeling dat wat ik doe wel of niet werkt. Love it!
Het verdiept de ervaringen van de laatste tijd. Het gevoel de ruimte te mogen innemen. In gedachten dank ik het paard en geef hem nog een paar extra liefdevolle aaien.
Zowel ik, als mijn dochter, gaan 5 cm gegroeid naar huis.
Wat gaaf. Zo leuk om zelf even te mogen ervaren wat contact met paarden kan doen. En dit is ook precies de reden waarom ik meer holistisch wilde werken.
Cadeautje van de dag 😊💚
Love Nature 💚❤
Check het artikel op LinkedIn.