(F)act of Life, life isn’t always easy. Ook niet als je doet wat je graag wilt doen. Een kijkje in mijn leven over hoe ik ACT toepas en letterlijk wel eens kopje onder ga😅
#ACT #mentalegezondheid #natuur #gezondheid #leefstijl #zingeving #natureforhealth Special thanks to Gijs Jansen & Tim Batink for teaching
Voor het hele artikel, klik hier.
Yes! Euforie! Eindelijk Suppen! Deze stond al een tijdje op mijn lijstje. Het leek me zo heerlijk op dat water dobberen, één met de natuur, balans houden..
De Euforie was vooral voelbaar op de heenweg (eindelijk! Met als bonus een slapend kind achterin) én eenmaal weer terug aan wal. Want laten we wel wezen. Zo’n sup ervaring is echt niet allemaal Halleluja. Eenmaal aangekomen op plek van bestemming (tegelijk met mijn partner die me komt aanmoedigen en ons kindje over neemt) blijkt de meneer van de supschool behoorlijk snel van stof. Ik moet ‘even daar recht, daar schuin, zo’n 50 meter, bij de rode boei en oppassen voor vrachtschepen’…’daarom recht oversteken’…’O is dit je eerste keer?’ Ik voel mijn spanning stijgen.. Hoezo vaargeul? Hoezo vrachtschepen? En welke route moet ik aanhouden? Mijn partner grinnikt want die weet hoe slecht ik ben met de weg onthouden. De man herhaalt, praat nog wat sneller, wijst allerlei kanten op en ik krijg haast kortsluiting (als in, stijg toch enigszins in de bovenste regionen van mijn window of tolerance waardoor ik enige vecht of vluchtrespons voel opkomen. Gevalletje hyperarousal bij dreigend gevaar ga ik boos worden of neem ik de benen?). Omdat ik het niet begrijp en de beste man ook wel ziet dat mijn gezicht steeds strakker gaat staan😵, merkt hij op dat we beter samen hadden kunnen gaan kanoën. Mijn partner overweegt om dat te doen. Ik zie beelden voor me van mijn partner met mijn peuter in de kano terwijl zij, omringt door vrachtschepen, mij naar de overkant proberen te loodsen. Mijn verstand roept allerlei dingen naar me zoals (ja daar komt ie) ‘is dit nou wel verstandig?!’ ‘Snap jij nou echt niet wat deze man zegt?’ ‘Doe niet zo moeilijk!’ ‘Je kunt het niet alleen..’ ‘Je moet dit alleen kunnen..’ en zo kan ik er nog wel een paar noemen🥴.
Ik haal even diep adem🙏, draai me even van het hele gebeuren af en beslis dat ik die man nog best een paar vragen kan stellen tot ik het wel snap. Ik hoef namelijk niet te luisteren naar mijn gillende verstand die het liefst de benen wil nemen en allerlei gevaren ziet. Ja bedankt, ik neem ze mee en zal goed opletten. Maarrrr, ik wil dit namelijk al heel erg lang heel erg graag omdat ik nieuwe gezonde bewegingsmogelijkheden en opties in de natuur wil onderzoeken. Én ik heb het vermoeden dat suppen me een gevoel van vrijheid gaat geven en is dat nu toch eens een van mijn belangrijkste waarden op dit moment🧭.
Dus so it begins.. Mijn supreis over de vaargeul. Ik krijg nog een korte uitleg ‘blijven zitten bij de vaargeul, wachten op de grote schepen, rechtdoor, peddel zo en zo’ en terwijl je dit leest, speel het dan eens af alleen dan 3x zo snel. Oké let’s do this! In mijn dampende wetsuit peddel ik me suf en doe er ongeveer een kwartier over om aan de andere kant te komen.. Een aantal keer kijk ik een bootje in de ogen. Ze zien me gelukkig allemaal en door! Blijven ademen. Ik moet volgens de instructie ‘ergens’ doorheen en dan nog ‘eventjes lopend een heuveltje over’. Ik sjouw me een breuk met dat ding en vindt het werkelijk een wonder dat ik nog niet kopje onder ben gegaan of van de berg af ben gegleden met zo’n zwaar ding en druppend van het water. Dan kom ik eindelijk in rustiger vaarwater terecht.
Een verademing. Dit is wat ik voor ogen had!🙌 Een mooi watertje, meerkoetjes op het water, vogeltjes op de achtergrond.. Door mijn knieblessure is het een beetje eng om op mijn knieën te gaan zitten maar ik wil natuurlijk staan en het verder gaan ervaren. Hop op mijn knieën, diep in ademen, ik voel de lucht mijn lijf vullen… in balans komen… ‘dit kan ik’ en uitademen.. Daar sta ik! Wiebelig, beetje gespannen, trots. Langzaam wen ik aan het staan en de beweging. Oe, dit vraagt al mijn aandacht. Dat was uiteraard ook de bedoeling. Een activiteit die me in het nu brengt, in mijn lijf. Ik voel mijn lijf en hoofd werken om in harmonie te komen. Het is een mooi moment. Ruim een jaar geleden kon ik nog geen 5 minuten lopen en had ik dit conditioneel absoluut niet gered. Met de pijn die ik toentertijd voelde had ik die sup no way over die heuvel gekregen. Laat staan die vaargeul over peddelen met bijbehorende spanning. Hoewel ik nog enige stramheid bemerk, voel ik ook hoe sterk mijn lijf weer is geworden en de veerkracht ervan. What doesn’t kill you, makes you stronger. Use it or loose it. Terwijl ik sta en balanceer komen ook verschillende uitspraken langs van het revalidatieteam. De knieblessure is nog een restje maar die gedraagt zich de laatste periode, nu ik doe wat ik écht wil doen (hoe scary ook), wonderbaarlijk goed. Ik denk aan de laatste fysio sessie: ‘Heb jij het gevoel dat je sterker bent geworden?’ Volmondig antwoord ik met ‘Ja!’. Hij doelde op mijn lijf en ik antwoord met lijf en hart💓. Ik peddel en kan steeds meer een beetje genieten. Een reiger stijgt naast me op. Een stel zwanen passeren (stiekem best eng want dat kunnen me toch agressievelingen zijn, ik maak er een grapje over met mijn ‘verstand’ die begrijpelijk meteen de peddel als wapen voor zich ziet). Ik zie een visje springen boven het water. Aanschouw kleine waterinsecten dansend op het water. Ik hoor de roep van een roofvogel die zich laat dragen door de wind. Op een gegeven moment raak ik afgeleid en mieter ik om. Vandaar dat ze het een wet suit noemen😅. Dat gebeurd me nog zo’n twee keer. Het is letterlijk een wake up call. Ik wilde te snel, liet me teveel afleiden door allerlei gedachten, was bang door een passerende vissersboot. Het blijkt best diep te zijn, fris water (meteen een goede boost voor mijn immuunsysteem dat dompelen) en ik bedenk me dat ik helemaal niet weet hoe ik zo’n ding om moet draaien en er weer op kom. Hoe dan ook, dat lukt wel weer. Ik grinnik een beetje om mezelf. Alleen in dat water, ploeterend. Realitycheck. Leven in het moment geeft flow. Mijn natuurlijke flow volgen, zorgt voor beweging en genieten. Teveel denken en afleiding, brengt me uit balans. Een keer goed plonzen maakt weer wakker en brengt nieuwe lessen. Eenmaal terug bij de heuvel, sjouw ik een extra pak wier mee die ik heb opgedaan tijdens mijn laatste plons. Jij mag hier blijven. Die extra ballast is niet nodig.
Nadat verschillende vrachtschepen zijn gepasseerd, peddel ik braaf zittend terug. Ondanks dat ik nog steeds alert ben op langskomend verkeer, zijn de slagen al veel steviger en rustiger, ga ik sneller en ervaar ik minder angst. Bij ontvangst worden er grapjes gemaakt over of ik überhaupt wel heb gestaan. Een vrouw vanaf het terras roept enthousiast dat ze het sowieso al dapper van me vindt. Uiteraard roept mijn ego dat ik dat nog wel even wil laten zien, dat ik echt wel kan staan. Dit keer volg ik toch maar mijn gezonde verstand die het niet zo handig vindt om te gaan staan balanceren terwijl er van drie kanten boten aankomen. Ik mag ook nog lerende zijn. En ja dat ik kan staan op mijn eigen twee benen, heb ik vandaag weer mogen ervaren. De knuffel van mijn kleinste en een trotse kus van mijn partner, geven me extra vleugels (of peddels?). Blij en trots dat ik door heb gezet ondanks alle ‘beren/ schepen’ op de weg. Feit blijft dat er altijd beren of schepen zullen zijn. Life isn’t easy, dingen gaan niet altijd vanzelf. Het leven komt met hobbels en allerlei gevoelens en gedachten. Dit neemt niet weg dat, ondanks als die hobbels/ gevoelens/ gedachten, het vreugde geeft om te doen wat je graag wil doen. Tenminste, als je bereid bent om al die bijkomende gevoelens en gedachten aan te gaan. Gijs Jansen (ACT opleider/ schrijver, mens) zei tijdens een ACT opleiding eens zoiets als: ‘Wanneer er veel angst is, ligt er vaak een belangrijk verlangen en waarde onder’. De moeite waard dus om te onderzoeken. Wat ligt er onder die angst?
Laat jij je door je beren (of schepen) weerhouden om te doen wat het allerliefste zou willen doen? Of ben je bereid om (eventueel met hartkloppingen) de vaargeul over te steken en de vrijheid tegemoet te (er)varen?
To be continued 🙏
Ps. In kader van ‘normaliseren’ heb ik op mijn insta een aantal foto’s toegevoegd waarin de ‘not amused’ gevoelens ook duidelijk te zien zijn 😊.