Keuzes maken
Vanochtend baalde ik van mijn agenda. Een aantal gesprekken binnen terwijl het zo lekker weer is🌞 en behoefte aan iets meer tijd voor bezinning. Ik kies om op de fiets naar het werk te gaan en dan voor mijn afspraak vanmiddag elders van voertuig te wisselen. Heb ik in ieder geval mijn portie buitenlucht en beweging tot me genomen. Tijdens een gesprek gaat het over keuzes maken. Hoe moeilijk dat kan zijn, in welke cirkels we onszelf kunnen denken, hoe moeilijk het is om dan weer terug te schakelen naar gevoel en/of deze in ieder geval een stem te geven. Waar doe je goed aan en hoe bepaal je wat goed is?
Na dat gesprek vallen er twee afspraken uit. Hey ineens mijn agenda leeg! Is dit niet wat ik eigenlijk wilde? Ik zie de hele ‘to do’ lijst naast me liggen.. Ik voel me bijna onthand nu ik uit mijn ‘even doorpakken’ modus mag stappen. Of nou ja ‘wil’ stappen. Ik staar even naar mijn scherm, app een vriendin, ‘pleeg’ belletjes en ga van start met mijn ‘to do’ lijst.. Wacht eens eventjes!
- Is dit wat ik wil?
- Is dit wat ik nodig heb?
- Hoe voelt mijn lijf?
- Hoe voelt mijn hoofd aan?
Ik besluit om de stoute (wandel)schoenen aan te trekken en het bos in te trekken. Met de vraag; ‘Wat wil het universum mij vertellen?’ Ik denk het met een knipoog en zeg het ook grappend tegen mijn collega van de locatie.
Dwalend loop ik door het bos. Wat fijn. Is er een boodschap? Dit is wat ik graag wilde, even tijd, rust, niks doen ook als is er genoeg te doen. Dwalen en kijken. Omdat ik wat vertraag, hoor ik de wind door de bomen en bladeren gaan, ze ruisen.. Ik zie een vlinder landen op een tak.. Ik zie blaadjes vallen en ruik door de warmte van de nazomer zon ook al wat meer mos en nattigheid.. Her en der steeds meer paddenstoelen. De herfst dient zich zachtjes aan. Ik dwaal over paadjes die ik normaal loop met cliënten. Lekker loom en toch verfrist in mijn lijf. Verlangen naar ruimte, creativiteit, schrijven. Misschien kan ik daar mijn tijd aan besteden. Er is besef wat er het afgelopen jaar allemaal ontstaan is. Een hele fijne reeks aan momenten van bezinning komen langs. Er is dankbaarheid voor deze fase en de afgelopen fase en nieuwsgierigheid naar wat komen gaat. Ik zie ook allerlei paddenstoelen, een rups, een elfenbankje. Allemaal in het zonnetje gezet. Ik word wat fanatiek en zoek op welke zwammen ik allemaal zie. Superleuk. Al dwalend en genietend, kan ik ook wel voelen dat in het bos, in de natuur en in de wereld iedereen zijn eigen plekje heeft en mag hebben. Je hoeft er niet perse wat voor te doen. Iedere soort is al uniek zonder dat je iets ‘unieks’ hoeft te doen. Iedere paddenstoel zijn rol, iedere boom zijn rol. Een samenspel, verbonden met elkaar. Net als wij mensen, het maakt niet uit wat we doen. We maken keuzes, doen een dotje en door het te doen, voelen we of we zo naar het zonlicht groeien of juist niet. Er is niemand die bepaalt wat je moet doen om te groeien of om bijzonder te zijn. Ik voel dat er iets aan het ontstaan is maar het is nog niet helder. Net als in het gesprek met de client. Het komt, maar je kunt het niet afdwingen. Sommige zaken mogen zich ontvouwen en hebben tijd nodig. De ‘kunst’ is het verdragen van het niet weten..
Nu wil ik wel antwoord op mijn vraag. Wat zegt die omgevallen boomstam me nou? En terwijl ik een antwoord probeer af te dwingen sodemieter ik bijna om door het gat in de weg. Typisch. Even pas op de plaats. Al wandelend terug, weet ik wat ik ga doen. Even wat belletjes en een stukje schrijven 😊
Slow the pace,
Go Slow,
Get your Flow
&
Take time to let it Grow
💚
