Al een tijdje wilde ik dit schrijven maar kwam ook al snel in de knel. Ga ik dit nou schrijven omdat ik vind dat het ‘moet’ of omdat ik het leuk vind? 
Dat ‘moeten’ is een behoorlijke aanjager die hand in hand samen gaat met een hyper stress-systeem 
.
Aangezien ik de ‘juiste’ (hoor je mijn verstand?) woorden niet kon vinden, liet ik het gaan.. Het was ook behoorlijk druk met allerlei nieuwe facetten die het ondernemerschap met zich meebrengt. Het loopt goed en alle nieuwe stappen maken bijna dat het succes moeilijk te vieren valt
. Oftewel, een stroomversnelling en daar gaat mijn lijf en ik (als in 1 en dezelfde), niet zo goed op. Dat is toch gek he, dat als je zoveel leuke dingen doet, het ook teveel kan worden? Als je de boeken leest en je doet wat jouw leven zin geeft, dan zou je toch 1 bonk energie ‘moeten’ zijn?
Nee niet dus.. Stiekem zijn er teveel ‘moetjes’ in geslopen. Elke beloning, bijvoorbeeld een compliment, een nieuwe aanmelding, een vraag om een workshop te verzorgen etc. etc. activeert mijn brein tot meer doen en actie! Immers dat is toch een van de regels die diep in mij flink vast geroest ligt. Het is belangrijk om succesvol te zijn, om sterk te zijn
, slim én door te zetten. De ‘niet lullen maar poetsen’ mentaliteit, zit ook behoorlijk vast geroest in het fundament
. Met nieuwe activiteiten zoals een eigen onderneming (over groeien en ontwikkelen gesproken) wordt deze bij mij geactiveerd. Dat heeft zijn positieve kanten en zijn mindere goede kant. Daar waar ik mezelf (lees lijf en in specifiek hart
) na een periode van ziek zijn, beloofd had om beter voor mezelf te zorgen, voel ik nu vooral een heel hardwerkend hoofd
.
We (mijn partner en ik) bedachten dat ik eens gebruik kon maken van een hotelbon die ik ooit gekregen had een half jaar geleden. Voor mezelf, even slapen
, aangezien onze powerpeuter ‘s nachts nog weleens loop te spoken. Alhoewel het voor mij een soort van ‘ik laat mijn kinderen in de steek’ getetter van mijn verstand oproept, ben ik toch gegaan. Toen ik iets liet vallen over werk, kreeg ik als instructie mee dat het niet de bedoeling was om te gaan werken. Eigenlijk zei hij zoiets als: ‘Je gaat dan toch niet werken?!’ 
met opgetrokken werkbrauw en ‘Ga eerst maar eens afschakelen..’
Juist Chanine; You got this! Ik lachte ook nog even naar hem
. Eerlijk gezegd een beetje twijfelend want ik zou dan ook even dit of dat kunnen doen….De workaholic in mij voelt zich een beetje betrapt. Daarnaast heeft mijn bruisende hoofd, heel erg veel goede ideeën
.
Off we go! Dus in kader van zelfzorg dan toch maar naar dat hotel, zonder allerlei extra werkspullen. Het jeukt wel een beetje om mijn kinderen niet op te halen van de opvang en/of op bed te leggen en iets voor mezelf te doen. Om al die mailtjes open te laten staan. Om al mijn bruisende ideeën even te laten. Maar goed, in kader van bereidheid en waarden, gaan we toch echt voor zelfzorg. Dan maar met jeuk
. In eerste instantie geniet ik ultiem
. Lekker eten zonder onderbreking en/of voor een ander te hoeven zorgen, lang bellen met een vriendin, lang in bad zitten weken.
Op een gegeven moment kan ik het toch niet laten om een boek erbij te pakken over lichaamsgericht werken. Ik voel wel onrust
maar kan me niet bedwingen terwijl ik echt wel voel dat het tolt in mijn hoofd. ‘Toch wel handig dat als ik nu even zonder kinderen ben, ook dat boek ga lezen’. Na wat innerlijke strijd (‘Besteed je tijd nuttig! Ja maar voel je hoofd en lijf Mureau, wees lief
, het is tijd om te stoppen. Je kent jezelf inmiddels’) leg ik het toch weg. Ik ga nog even wat schrijven in mijn bullet journal (lekker totaal nutteloos en heerlijk beetje krabbelen) tot ik wat herrie hoor. De lift ernaast, de buren aan de andere kant. Hmm niet fijn . ‘Stel je niet aan!’ ‘Het moet rustig zijn’.. ‘Verdraag de ergenis!’. Ik hoor dan een van mijn ouders ‘Wees eens wat verdraagzamer!’ Dit besef activeert de opstandige puber in mij. Uhm nee dus.. ik mag er best last van hebben! Ik ga er wat aan doen. Waarom zou ik dit immers moeten verdragen? Ik bel de bewaker, een aardige man, zeg waar ik tegen aan loop en die zorgt er vervolgens voor dat het rustig wordt. Thanks yo! Mijn hartslag kalmeert..
Nou dan maar naar bed. Eindelijk tijd om te rusten en om niet gestoord te worden. Ik draai een keer in mijn bed
. Waarom kan ik niet slapen? Ik voel de onrust opkomen. Dat zijn wel veel gedachten.
Ik haal adem, adem, adem, voel mijn lijf, voel de spanning, adem en onderzoek. Waar zit het, wat is het, hoe kom ik ervan af?
Hey ben ik nou stiekem in de ‘controle’ modus geschoten en probeer ik het weg te ademen en beredeneren? Oke, begrijpelijk in deze drukke fase.. en weer terug.
Adem, voel.. Waar doet het me aan denken? Terug naar de adem, lijf, adem, lijf. Hand op mijn hart, hand op mijn buik. De tranen komen, ik weet nog niet waarom. Laat maar even komen, voel, adem..
En daar is ie in een split second.. Als je weg bent van je kinderen moet je je tijd nuttig besteden
. Je moet alles uit je me-time halen. Qua werk, qua privé, qua zelfzorg etc. etc. best een gedoetje. Zo ben ik aan het ‘doen’ terwijl dit mijn ‘zijn’ tijd is. Niks doen om even bij te tanken.. Zelfzorg. Er komen ook een paar oude beelden/ flarden op die passen bij dit beeld, deze regels..
Ik ben iets spannends aan het doen, ik neem tijdelijk afstand van mijn kinderen die ik belangrijk vind. En auw ik mis ze ook. Net als mijn partner met wie ik ’s avonds ook zo lekker kan uitpruttelen van de dag. En nee, ik kan niet alles en misschien hoeft dat ook niet. Is dat ook een optie?’ Mijn hart schreeuwt ‘JA!!’ WEES gewoon, ben er, doe niks.
Deze zin heb ik geleerd van mijn partner: Is het ‘niet’ doen ook een optie? Echt, ik stond versteld, de eerste keer dat hij het zei.
Aj, auw, mijn oude valkuil, keihard werken… Alleen de aanjager ‘want dan word ik gezien of geaccepteerd en word gezien dat ik goed ben’, telt eigenlijk niet meer. Hij is niet meer nodig. Het is al goed. Ik ben er. Ik voel de emotie en spanning in mijn lijf. Oke kom maar door en laat het toe. Practise what you preach. Er komen nog meer tranen. Tranen om dat jonge meisje die zo hard moest werken, maar ook die jong volwassene in een complex werkveld die zich staande moest zien te houden zonder al teveel back up. Zo kan ik er nog wel een paar opnoemen, mezelf voor me ziende als harde werker. Alsof het gaat om leven en dood. Ze linken aan elkaar. Ik hoef niet meer te ‘doen’, te handelen om te overleven. Ik mag gewoon ‘zijn’. En ik adem, voel dankbaarheid, veiligheid, denk aan dat ik gewoon helemaal niks mag ‘doen’ om te ‘zijn’ en val in slaap.
Vanuit mijn lekkere flow kwam ik in ‘moeten’. Oeps, shit happens!
Waarom het dan zo lang duurde om dit te delen? Het is immers geen zware bevalling toch? Nee klopt (al roept het wel meteen allerlei associaties op) maar het voelde als ‘moeten’. Mijn hart en lijf (ik dus) besloten die ochtend om wat meer te ‘zijn’, te niksen, dingen te doen waar ik zin heb, dingen uit de agenda te schrappen zodat er meer ruimte zou komen. Dat er meer ruimte zou komen voor mezelf, mijn gezondheid en daardoor ook mijn gezin.
En dat komt er.. dus toen een vriendin vroeg of ik weer mijn vakantie zou gaan beschrijven in Polarsteps, (wat best vermakelijk is, al zeg ik het zelf) voelde ik een hartelijke ‘JA’. En van daaruit kwam ook deze ‘JA!’ Ja ik wil het delen, omdat ik er zin in heb en niet omdat het moet 
Dus voilà mijn ervaring met ‘doing me-time’ naar ‘zijn’.
Terug naar de kern, terug naar je lijf, het voelen, hoor jezelf en adem.
Het antwoord komt vanzelf..
Nature is a beautifull being
Breathe
Feel your body
Breathe
Feel your heart
Breathe
Be one
Be you
Be
Chanine Mureau